O gün her işimin çok rahat geçeceği daha Atatürk Havaalanında iken belli oldu. Feci uzunluktaki THY tüm uçuşlar check-in kuyruğuna girdikten birkaç dakika sonra bir görevli yanıma gelip çocuklu aileler için başka bir kontuar olduğunu söyledi ve oraya gitmemize yardım etti. Önümüzde tek bir aike vardı, sıra hemen bize geldi ve biletimizi aldık.
Pasaport kontrolünde de Türk vatandaşları kuyruğu fazla uzun değildi, çabucak geçtik ve uçağın kalkacağı kapıya geldik.
Kapı biraz farklıydı. A-B-C-D ve private şeklinde beş girişi bulunuyordu. Sonra anons yapıldı ve herkesin biletlerinde yazan (anonsa kadar farketmemiştim) grupta sıraya geçilmesi istendi. Çocuklu olduğum için beni business class ile birlikte private kapısına çağırdılar ve ilk önce biz bindik.
Bomboş uçağa koridorda hiç beklemeden binmek bir harikaydı doğrusu. Genelde kızım bu bekleyişte hep huysuzlanırdı çünkü.
Yerleştikten sonra diğer yolcuların biniş şekline dikkat ettim. Kaç koltuk var bilmiyorum ama diyelim ki 40 sıra olsun. Önce gelenler kuyruk kısmı son sıraydı. Sonra ortadakiler ve en baştakiler şeklinde devam etti. Yani insanlar sondan başa doğru uçağa alınmıştı ve bu yüzden neredeyse hiç bekleme yaşanmadı. Daha kısa sürede yerleşme işi bitmişti.
Aslında çok basit ama faydalı olan bu fikri neden daha önce düşünmemişler hayret. Umarım bundan sonra tüm uçuşlarda böyle olur.
Herhalde biniş sırasında hiç stres yaşamadığı için kızım daha uçak kalkmadan uyudu ve son yarım saatte uyandı. Evet tamam uyku saati gelmişti ama genelde bu güne kadarki tüm uçuşları uyku saatine denk getirdiğimiz halde 3,5 saat boyunca hiç uyumadığı çok uçuş yaşamıştık.
No comments:
Post a Comment