ablanın 5 yaşına 2 ay kala ilk süt dişini düşürdüğünü hatırlıyorum. sen ilk süt dişini tam 5 buçuk yaşında düşürdün oğlum. bir aydır sallanan dişinin düşmesini heyecanla bekliyordun. bugün kreş çıkışı elinde küçücük peçeteye sarılı minik pirinç tanesini bana uzatırken, yüreğin büyük çocuk olmaya nasıl da hevesli çarpıyordu.
sabırsızlanıyorsun: okula başlamak için, okumayı öğrenmek, ödevlerini yapabilmek, ders çalışmak için... yaşam kurgusu olarak hep senden bir adım önde olacak ablana yetişebilmek için koşturuyorsun, onunla yarışıyorsun... ne mutlu, öyle duyarlı bir ablan var ki o da hep arkasında mısın diye seni kontrol ederek ilerliyor...
dişini yastığının altına koyarken, diş perisine öyle inanmıştın ki acaba gerçek olmadığını söylemeli miyim, parayı ya da hediyeyi anne-babaların yastığın altına koyduğunu bilmeli misin diye düşündüm. heyecandan uyuyamazsın ya da tedirgin uyursun diye endişelendim... sonra vazgeçtim, bir daha çocuk olmayacaktın, belki seneye böyle bir masala inanmayacak kadar büyüyecektin. ve malesef büyüklerin hayatında diş perileri gibi sihirli ve yüreğini ısıtacak fazla bir şey yok...
